Konferencja
Episkopatu Polski na 379. Zebraniu plenarnym w dniu 8 czerwca 2018 r
W dniach 7-9 czerwca 2018 r. w Janowie Podlaskim i
Siedlcach odbyło się 379. Zebranie Plenarne Konferencji Episkopatu Polski.
Obradami kierował abp Stanisław Gądecki, przewodniczący Konferencji Episkopatu
Polski. Na początku obrad słowo do księży biskupów skierował abp Salvatore Pennacchio,
Nuncjusz Apostolski w Polsce.
(zob.http://episkopat.pl/biskupi-potrzeba-sluzby-malzenstwu-i-rodzinie-oraz-osobom-w-zwiazkach-niesakramentalnych/11.06.2018/
Wstęp
Sakrament małżeństwa oraz bliższe i bezpośrednie przygotowanie
do tej formy wspólnotowego życia były zawsze i nadal pozostają w centrum
działań pasterzy Kościoła. Dlatego z należną uwagą i staraniem przyjmujemy
posynodalną adhortację apostolską papieża Franciszka Amorislaetitia,
która jest wyrazem jego zatroskania o zdrową kondycję miłości małżeńskiej w
rodzinie. Odkrywamy w niej inspirującą aktualizację „Ewangelii rodziny” [1],
którą Kościół stale głosi i stara się realizować.
Adhortacja jest niewątpliwie owocem refleksji dwóch
Synodów poświęconych rodzinie oraz wzmożonej w tym czasie modlitwy całego
Kościoła w intencji małżonków i rodzin, a także nadzwyczajnego Jubileuszu
Miłosierdzia w 2015 roku. Papież wskazuje w niej te obszary duszpasterstwa
narzeczonych, małżeństw i rodzin, które wymagają głębszej refleksji oraz czułej
i miłosiernej troski duszpasterzy (Misericordiae Vultus 10 [2]).
Minione dwa lata od ukazania się Amoris laetitia oraz
dyskusja, którą ona zapoczątkowała, pozwoliły nam na nowo dostrzec bogactwo
działań Kościoła w Polsce, wspierających narzeczonych, małżonków i rodziny.
Równocześnie uświadomiły nam konieczność i pilną potrzebę jeszcze większego
zaangażowania się w szeroko rozumiane duszpasterstwo narzeczonych i rodzin,
nierzadko dotkniętych kryzysem wiary i miłości. W tej perspektywie papieskie
wezwanie do kształtowania ewangelicznych postaw jest światłem na drodze
chrześcijańskiego wzrostu, a konkretne jego wskazania stanowią cenną podpowiedź
dla duszpasterskich wysiłków i pomocowych działań.
W głosie papieża Franciszka uznajemy ojcowskie wezwanie
do „duszpasterskiego i misyjnego nawrócenia” (Evangelii Gaudium 25).
Ten apel o pastoralny zwrot wyrasta z jego troski o każdego człowieka (por. MV
4), w czym wyraźnie nawiązuje do św. Jana Pawła II, dla którego „człowiek jest
pierwszą drogą, po której winien kroczyć Kościół w wypełnianiu swojego
posłannictwa” (Redemptor Hominis 14). Mając tego świadomość
jesteśmy przekonani, że interpretacja i praktyczna aplikacja założeń Amoris laetitia
przyczyni się do podjęcia wielu inicjatyw na rzecz wzrostu, umocnienia i
rozwoju naszych rodzin, ich miłości i świętości [3].
- Zasadnicze
akcenty nauczania papieża Franciszka
Przywołując myśl swego poprzednika Benedykta XVI,
papież Franciszek podkreśla, że zmiany w Kościele należy przeprowadzać w duchu
„hermeneutyki ciągłości” [4]. Pojęcie to nawiązuje do przekonania Jana XXIII,
wyjaśniającego powody otwarcia Soboru Watykańskiego II kategorią „hermeneutyki
reformy” [5]. Dzięki niej niezmienny depozyt wiary może być przekazywany w
sposób pogłębiony, bardziej dojrzały i „odpowiadający potrzebom naszych czasów”
[6], to znaczy dostosowany do danej epoki (por. EG 41). Istotne jest to, że
hermeneutyka reformy nie zrywa z przeszłością, lecz zachowuje ciągłość nauki
wiary, dokonując równocześnie koniecznej aktualizacji tej wiary.
Odczytana w tym duchu Amoris laetitianie tylko
uwzględnia, ale nade wszystko dopełnia i aktualizuje wcześniejsze wypowiedzi
Magisterium Kościoła na temat małżeństwa i rodziny. Wśród wcześniejszych
dokumentów programowych należy wymienić Humanaevitae Pawła VI, Familiaris
consortio, Reconcilliatio et poenitentia, Veritatis splendor
Jana Pawła II oraz Deus caritas esti Sacramentumcaritatis Benedykta
XVI. Nie ulega więc wątpliwości, że papież Franciszek w adhortacji Amoris laetitia
w żaden sposób nie podważa nauczania swych Poprzedników. Wyraźnie uznaje
konieczność istnienia w Kościele jedności doktryny i działania, która jednak
nie wyklucza istnienia „różnych sposobów interpretowania pewnych aspektów
nauczania lub niektórych wynikających z niego konsekwencji” (AL 3). Dlatego do
dorobku synodalnych obrad poświęconych rodzinie, papież Franciszek dołącza inne
rozważania ukierunkowujące refleksję i działania duszpasterskie w taki sposób,
aby jednocześnie dawałyby tchnienie, bodziec i pomoc rodzinom w ich poświęceniu
i w ich