OD FAŁSZYWEJ SKROMNOŚCI DO
POKORY - DROGA UCZNIA CHRYSTUSA.
Jezu cichy i Serca pokornego,
Uczyń serca nasze według Serca Twego!
Skromność, myśląc o niej
rozróżniamy trzy podejścia do tego zagadnienia. Są to: brak
skromności, skromność i fałszywa skromność.
Brak skromności, to
fałszywe ocenianie swoich działań, jako niezastąpionych, unikalnych
i wzniosłych, to brak hamulców samokontroli. Często wyraża się chwaleniem i
wywyższaniem się, wymuszaniem sztucznych komplementów, lekceważeniem innych, arogancją,
złośliwością, a nawet wulgaryzmami. Zwykle wynika to z niskiego poczucia
własnej wartości, które zastąpione zostaje tzw. samodowartościowaniem się wobec
innych. Brak skromności często manifestowany jest brakiem zasad dobrego wychowania,
nawet nienawiścią i pogardą dla wartości, zwłaszcza katolickich. Przykładem skrajnego
braku skromności są tzw. parady równości promujące rewolucję obyczajowości, bluźnierstwo
i wyśmiewanie wartości katolickich oraz walkę z Kościołem. Rozwojowi braku pokory
i skromności sprzyja genderyzm, LGBT oraz ruch New Age. Ludzi, którym brak skromności,
dotyka problem zniewolenia, a nawet opętania.
Skromność i fałszywa skromność, te dwa podejścia będą szczegółowo omówione
poniżej.
Aby przejść drogę ucznia Chrystusa od fałszywej skromności do pokory, spróbujmy podzielić tę drogę na pięć etapów
i przeanalizować każdy z nich.
I etap. Analiza: co to jest skromność, co znaczy być
skromnym i pokornym człowiekiem?
Skromność to pokorne słuchanie Pana Boga
i wypełnianie Jego przykazań, czyli pełnienie Jego woli. Nasze serce powinno obfitować w dobre myśli i wiedzę o Panu Bogu.
Skromność dotyczy właściwej postawy w życiu codziennym, czyli czystości w
myślach, mowie i uczynkach, a także w spojrzeniach, gestach i ubiorze. Skromność
to właściwa i rzetelna ocena samego siebie oparta na Dekalogu oraz na Ośmiu Błogosławieństwach.
Jest to zrównoważone spojrzenie na samego siebie i świadomość własnych
ograniczeń. Taka świadomość pobudza do traktowania innych z szacunkiem
i życzliwością. Bóg w sposób
szczególny spogląda na ludzi skromnych. Oni sami, w pokorze oceniając siebie,
otwierają się na potęgę Jego łaski, która nie jest w nich daremna (ks. Stanisław
Haręzga). Prawdziwa skromność kształtuje się w człowieku, kiedy bezgranicznie
ufa Bogu. Tak właśnie Jezus bezgranicznie ufał Swojemu Ojcu. Najbardziej uwidoczniło
się to podczas modlitwy w Ogrójcu, w całej Drodze Krzyżowej, a także podczas ukrzyżowania
i śmierci. Fundamentem skromności jest pokora i ufność Bogu. Kiedy naprawdę
poznasz siebie i Bożą miłość, wtedy stajesz się pokorniejszy. Pokora to cecha, która
bardzo podoba się Bogu. Skromność jest przeciwieństwem pychy, arogancji i zarozumiałości.
Życie uczy nas, że w miłości łatwo o skromność i że piękno
nie jest możliwe bez skromności. Skromność ma wiele wspólnego z prostotą, która
jest piękna, wymagająca i często trudna, w przeciwieństwie do prostactwa, które
jest łatwe, tanie, brzydkie, raniące i osadzone w fałszerstwie. Prawdziwa skromność
i cierpliwość stanowią podstawowy wyznacznik siły ludzkiego ducha. Im
człowiek jest potężniejszy, tym jest skromniejszy i bardziej cierpliwy. Nie gna
przed siebie, choć potrafi działać z ogromną prędkością. Nie walczy, choć sił
mu nie brakuje. Zamiast tego żyje w harmonii z Bogiem i ludźmi. Skromność to cecha ludzi wielkich. Jest ona często wyrażana przez wdzięczność, kulturę osobistą,
serdeczny uśmiech, a także umiejętność dostosowania poziomu rozmowy do rozmówcy.
Nasuwa się więc pytanie: jakimi cechami charakteryzują
się ludzie, których uważamy za skromnych? Człowiek pokorny jest skromny. Trafnie ocenia swoje możliwości
i dokonania, przyznaje się do błędów i korzysta z sugestii innych
osób oraz docenia pomysły czyjegoś autorstwa. Człowiek, który z natury jest
skromny, nie przejmuje się tym, czy inni ludzie wiedzą o jego dokonaniach i
talentach. Dobrze zna swoją wartość, ale nie chwali się na lewo i prawo,nie
utwierdza nikogo w przekonaniu, że jest od kogoś gorszy lub lepszy, nie łaknie
pochlebstw, nie robi niczego dla efektu, nie manipuluje. Tylko człowiek skromny
potrafi z siebie żartować. Osoby, które cechuje wrodzona skromność zawsze są
życzliwe. Wydawane przez nie instrukcje, polecenia lub wskazówki nie brzmią
jak rozkazy wynikające z pozycji władzy, aleraczej jako cenna sugestia osoby
doświadczonej. Takie osoby z kulturą witają innych, uprzejmie z nimi konwersują,
a następnie z kulturą żegnają się z nimi. Życzliwość to dla nich nie tylko
kurtuazja, ale przede wszystkim wyraz dobrego wychowania, szacunku i troski o
wszystkie osoby z otoczenia. Hipokryzja nie jest im znana, więc niestosują jej w
praktyce. Wykazują się dużą empatią i są ostrożne pod względem wyrażania pochopnych opinii,
czy osądów. Ludzie skromni są odważni, np. potrafią wstawiać się za
innymi, nawet z narażeniem zdrowia i życia, są gotowi sami z siebie bronić
innych i stawać za nimi tzw. murem. Dotyczy to prawdziwych patriotów. Ludzie
skromni często są uduchowieni i wyciszeni. Za
najbardziej uderzającą cechę ich charakteru uważa się silną pasję lub zaangażowanie w
jakimś aspekcie własnego życia, np. w życie wspólnoty katolickiej lub jakiegoś stowarzyszenia.
Człowiek, którego cechuje prawdziwa skromność, stara
się wyrzucić przysłowiową belkę ze swego oka i żałuje, gdy jakaś słabość
oddala go od Boga. Człowiek prawdziwie skromny nie boi się kiedy inni go ośmieszają,
albo bezpodstawnie szkalują, bo wie, że w imię Boga wytrwa i zniesie zniewagi.
Potwierdzeniem jego skromności będzie fakt, że nie będzie mścił się ani złorzeczył;
raczej będzie się modlił za swojego prześladowcę.
Prawdziwej pokory i prawdziwej skromności nie zranisz, bo ich tarczą jest miłosierdzie.
Inaczej jest, kiedy do skromności wkradnie się fałsz.
Człowiek prawdziwie skromny dobrowolnie zgadza
się na niewygody, a człowiek o fałszywej skromności pokrętnie proponuje innym
lub nawet ich zmusza do niewygód, bo sam nie potrafi zrezygnować z wygodnictwa.
Człowiek prawdziwie skromny ma wielu przyjaciół, a człowiek fałszywie skromny
zraża wokół siebie tych, od których nic w jego życiu nie zależy i schlebia tym,
którzy dlań wiele znaczą. Człowiek prawdziwie skromny potrafi się
