Świat

Sto lat później 8 grudnia 1808 r. w bazylice San Nicola in Carcere w Rzymie, gdzie znajdowały się Relikwie Krwi Chrystusa, kanonik Franciszek Albertini, wspomagany przez św. Kaspra del Bufalo (1786-1837), powołał do życia Bractwo Przenajdroższej Krwi naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Celem jego był kult Krwi Chrystusa, a jednocześnie pełnienie dzieł miłosierdzia wobec ludzi biednych i zagubionych, w których także jest obecna ta Krew.
Rzym przeżywał w tym okresie okupacje napoleońską. Za wierność papieżowi św. Kasper został skazany na wygnanie. 
Działający na terenie Rzymu gorliwy apostoł Przenajdroższej Krwi – św. Kasper widział również konieczność dokonania swoistej „transfuzji” Krwi Chrystusa dla uzdrowienia zdeprawowanych sumień. Działanie św. Kaspra, niejednokrotnie z narażeniem życia, było inspirowane przekonaniem, że ani jedna kropla Krwi Chrystusa nie może być przelana daremnie, bowiem życie człowieka jest tak ogromną wartością, że trzeba podjąć wszelkie ryzyko, aby człowiek pogrążony w największej moralnej nędzy doświadczył mocy niepojętej miłości Boga.
            W 1815 r. papież Pius VII  podniósł Bractwo Krwi Chrystusa i podniósł do godności Arcybractwa,
obdarzając wieloma odpustami. Od tego momentu nie było już ono małą grupą lokalna, ale wspólnotą o charakterze uniwersalnym, do której mogły wstępować osoby, grupy i nawet zakony z całego świata.
Od 1851r. Misjonarze prowadzą zamiast Arcybractwa - Pobożne Zjednoczenie Przenajdroższej Krwi,    dzisiaj nazywamy:          Wspólnota Krwi Chrystusa (WKC)