1.Historia Wspólnoty Krwi Chrystusa
 |
| kan. ks. Franciszek Albertyni |
W 1815 roku papież Pius VII zatwierdził Bractwo i podniósł je do godności Arcybractwa (tzn. nadał mu charakter ogólnokościelny a nie, jak było dotychczas, związany z diecezją rzymską).
 |
| ks. Jan Merlini |
Po Soborze Watykańskim II rozpoczęto odnowę Kościoła
w tym zakonów i rozmaitych stowarzyszeń kościelnych. W
roku 1983 zostały zatwierdzone przez Stolicę Apostolską
odnowione „Statuty Generalne”.
Zjednoczenie przyjęło nazwę: „Unio Sanguis Christi”
(„Unia Krwi Chrystusa”), która to nazwa, zależnie od specyfiki
danego kraju, znalazła swoje odpowiednie tłumaczenie.
W
Polsce istnieje jako „Wspólnota Krwi Chrystusa” (grupy prowadzone przez
Misjonarzy Krwi Chrystusa) oraz „Stowarzyszenie Krwi Chrystusa” (grupy
prowadzone przez Adoratorki Krwi Chrystusa).Proces odnowy trwa nadal, jego wyrazem jest komisja powołana do rewizji „Statutów Generalnych”. W jej skład weszli reprezentanci grup USC działających w Europie, Kanadzie, Tanzanii, Indiach. Wypracowany został nowy model zarządu i reprezentacji poszczególnych regionów. Dodano również nowe akcenty teologiczne, ukazujące jeszcze bardziej bogactwo teologii Krwi Chrystusa.
Owoc pracy międzynarodowej komisji w postaci tekstu „Statutów Generalnych” został zaprezentowany Radzie Generalnej Misjonarzy Krwi Chrystusa oraz Radzie Generalne Adoratorek Krwi Chrystusa. W lipcu 2010 roku został dany do zatwierdzenia Stolicy Apostolskiej.
Pierwsze grupy USC w Polsce powstały w 1981 roku na terenie diecezji wrocławskiej i częstochowskiej pod opieką Adoratorek Krwi Chrystusa. W tym też roku na zaproszenie
Przełożonej Prowincjalnej ASC rekolekcje poprowadził misjonarz Krwi Chrystusa ks. Winfried Wermter.
Rok 1983 uznaje się za rozpoczęcie działalności Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa w Polsce (rejestracja przez władze państwowe nastąpiła w 1987 roku). W tym też Kard. F. Albertini Ks. J. Merlini, CPPS roku powstaje pierwszy dom zgromadzenia w Częstochowie przy ul. Mąkoszy 1 (ówczesna
Miczurina).
Z uwagi na panującą w kraju sytuację polityczną niemożliwe było oficjalne działanie
misjonarzy takie jak nabór kandydatów, dom studiów teologicznych itd. Ciężar działalności
domu został przeniesiony na formację duchową świeckich. W każdy weekend odbywały się
spotkania formacyjne, które zaowocowały rozwojem Wspólnoty Krwi Chrystusa a z czasem
przyniosły powołania do misjonarzy jak też zgromadzeń żeńskich.
2. Sylwetki świętych patronów
Św. Kasper del Bufalo
 |
| św. Kasper del Bufalo |
powstania Bractwa Krwi Chrystusa.
Gdy Napoleon zajął Państwo Kościelne, młody kapłan musiał opuścić Rzym i udać się na wygnanie. Po kolejnej odmowie złożenia przysięgi posłuszeństwa cesarzowi więziony był w najcięższych więzieniach (Lugo, mmola).
Po powrocie z wygnania wraz z założonym przez
siebie w r.1815 Zgromadzeniem Misjonarzy KrwiChrystusa, zajął się odnową moralną ludu i formacją duchowieństwa. Osobiście poprowadził ponad 300 misji ludowych, nie licząc rekolekcji i innych dzieł apostolskich
oraz stworzył sieć domów misyjnych i rekolekcyjnych.
Dzięki pracy misjonarzy opanowano plagę bandytyzmu na całym Półwyspie Apenińskim.
Święty Kasper przyczynił się również do założenia Zgromadzenia Adoratorek Krwi Chrystusa przez św. Marię De Mattias. Zmarł z wycieńczenia jako „ofiara miłości bliźniego", po wygłoszeniu swojej ostatniej misji w Rzymie i posłudze chorym w czasie epidemii cholery 28.12.1837 r.
Papież Pius X dokonał uroczystej beatyfikacji 18.12.1904 r., a 12.
06.1954 r Papież Pius XII kanonizował go. Liturgiczne wspomnienie: 21.10.
Św. Franciszek Ksawery
 |
| św. Franciszek Ksawery |
Urodził się 07.04.1504 r w kraju Basków w
rsytetu w
Bolonii, prezydentem Rady Królewskiej Navarry. W 1525r
Franciszek podjął studia teologiczne w Paryżu. Po
uzyskaniu stopnia magistra przez jakiś czas był
wykładowcą.
Podczas studiów zapoznał się z bł. Piotrem Favre
(1526) i św. Ignacym Loyolą (1529).
15.08.1534r na Montmarte, w kaplicy Męczenników
wszyscy trzej przyjaciele oraz czterej inni towarzysze
złożyli śluby, dając początek nowemu zakonowi -
Towarzystwu Jezusowemu.
W latach 1537 -1538 Franciszek apostołował w
Bolonii, a potem powrócił do Rzymu, gdzie wraz z
towarzyszami oddał się pracy duszpasterskiej oraz
charytatywnej. 27.09.1540 r papież Paweł III
św. Kasper del Bufalo
św. Franciszek Ksawery
zaaprobował nowe dzieło
legata papieskiego wyruszył na misje do Indii. Po trzynastu miesiącach podroży,
06.05.1542r , statek przybył do Goa, politycznej i religijnej wówczas stolicy portugalskiej
kolonii w Indiach. Święty zabrał się energicznie do wygłaszania kazań, katechizacji dzieci i
dorosłych, spowiadał, odwiedzał chorych.
W roku 1547 udał się do Japonii, gdzie dla wiary pozyskał 1000 osób. Po utworzeniu
nowej prowincji zakonnej, założył nowicjat zakonu i dom studiów. Jego wielkim
pragnieniem było dostać się do Chin. Niestety nie udało mu się to za życia.
Utrudzony podróżą i zabójczym klimatem rozchorował się na wyspie Sancian. Zmarł
w nocy 2/3.12.1552 r.
Do chwały błogosławionych wyniósł go Papież Paweł V w 1619 roku, trzy lata później
został kanonizowany przez papieża Grzegorza XV.
W 1910 r. papież św. Pius X ogłosił św. Franciszka patronem Dzieła Rozkrzewiania
Wiary, a w roku 1927 Papież Pius XI, wraz ze św. Teresą od Dzieciątka Jezus, ustanowił
głównym patronem misji katolickich. Liturgiczne wspomnienie: 03.12.
Św. Maria De Mattias
Urodziła się 04.02.1805r w Vallecorsa. Dzięki
rozmowom z ojcem zdobyła wiedzę katechizmową i natemat Pisma św. Poprzez czytanie Pisma św.
Dowiadywała się o wydarzeniach biblijnych oraz
rozwijała wielką miłość do Jezusa, Baranka ofiarnego za
zbawienie ludzkości.
Wszystko to działo się w latach 1810 - 1825, kiedy w jej
miejscowości i całej okolicy przeżywano okres
tragicznego bandytyzmu. W duszy Marii dojrzewała
konfrontacja między krwią ludzką przelaną z nienawiści
i zemsty, a Krwią Chrystusa, która została przelana z
miłości, dla zbawienia wszystkich ludzi.
W 1822r do Vallecorsa przybył św. Kasper, aby
głosić misje ludowe. Było to szczególne doświadczenie w
życiu 17-letniej Marii, która zapragnęła czynić to, co
czynił ten misjonarz.
Pod kierownictwem św. Kaspra 04.03.1834 roku
założyła Zgromadzenie Sióstr Adoratorek Krwi
Chrystusa. Na prośbę biskupa diecezji Angani otworzyła szkołę dla dziewcząt. Maria
pragnęła reformy społeczeństwa i świata, nie ograniczała się do samej szkoły, gromadziła
matki i młodzież, aby katechizować.
Życie Marii przebiegało w nieustannym pragnieniu "sprawiania przyjemności Bogu"
oraz radosnym zaangażowaniu się w pomoc "drogiemu bliźniemu", aby mógł poznać
tajemnicę miłości Boga do ludzkości.
Maria De Mattias zmarła w Rzymie 20.08.1866 r. Beatyfikowana została przez
Papieża Piusa XII 01.10.1950 r. Uroczystej kanonizacji na placu św. Piotra dokonał Jan
Paweł II 18.03.2003r. Liturgiczne wspomnienie: 04.02.
i Lapy Piangenti. Już jako kilkuletnia dziewczynka była przeniknięta duchem pobożności.
Wspierana Bożą łaską w wieku siedmiu lat złożyła Bogu w ofierze swoje dziewictwo. Z tego
powodu w wieku 12 lat popadła w ostry konflikt z matką, która chciała wydać ją za mąż. Katarzyna
kategorycznie odmówiła, a gdy nie pomogły perswazje i błagania - obcięła włosy.
Pomimo wielu trudności ze strony rodziny, w 1363r wstąpiła do Sióstr od Pokuty św. Dominika (tercjarek dominikańskich) w Sienie. Pod koniec karnawału 1367r., podczas nocnej modlitwy, dokonały się mistyczne zaślubiny z Chrystusem.
Przemawiała i pisała listy w imieniu Boskiego oblubieńca do najznakomitszych osób ówczesnej Europy, tak duchownych, jak i świeckich. Skupiła wokół siebie elitę Sieny, dla której stała się przewodniczką i mistrzynią duchową.
Na skutek działania osób jej nieprzychylnych Katarzyna została wezwana przed trybunał inkwizycji
we Florencji. Po wnikliwym rozpatrzeniu sprawy orzeczono, że nie ma żadnej herezji w wypowiedziach
Świętej ani w jej pismach.
Kiedy Katarzyna wróciła do Sieny, Włochy nawiedziła dżuma. Święta z oddaniem pomagała chorym.
Dnia 01.04.1375r otrzymała stygmaty, które aż do śmierci ukrywała przed światem. Czasy, w których
przyszło Katarzynie żyć, przypadły na tzw. okres niewoli awiniońskiej, kiedy papieże uzależnieni byli od
królów francuskich. Na skutek usilnej interwencji Świętej Papież Grzegorz XI ostatecznie powrócił do
Rzymu.
Umarła z wyczerpania 29.04.1380r w Rzymie.
Pozostawiła po sobie trzy dzieła, które zawierają jej naukę: "Dialog o Bożej Opatrzności", "Listy" oraz "Modlitwy".
Papież Pius II 26.06.1461 r w bazylice św. Piotra dokonał uroczystej kanonizacji Sługi Bożej. W nagrodę za poniesione trudy w obronie Kościoła Pius IX w 1866 r ogłosił św. Katarzynę drugą po św. Piotrze, patronką Rzymu.
W 1939 r Papież Pius XII proklamował św. Katarzynę drugą obok św. Franciszka z Asyżu, patronką Italii, a Paweł VI w 1970 r ogłosił ją doktorem Kościoła. Papież Jan Paweł II ogłosił ją w 1999 r współpatronką Europy. Liturgiczne wspomnienie: 29.04.
Opr.: Ks. Dawid Wróblewski CPPS, Br. Heliodor Sikorski WKC
św. Katarzyna ze Sieny
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz